Վերջին իրադարձություններից և քաղաքական իրողություններից հետո ակամա մտածում ես, որ հաջողակ լինելու կոնցեպտը հիմնովին շեղված և աղավաղված է մեր հանրության մեջ...

Անգրագիտության ու տգիտության միջև կա մեծ տարբերություն։ Մարդը կարող է լինել անգրագետ, բայց ոչ տգետ՝ իր բնական տակտի ու ինչ-որ չափի խորաթափանցության շնորհիվ...

Այս տարի COP29-ի գագաթնաժողովն անցկացվում է ավտորիտար նավթ արդյունահանող մի երկրում, որը մի կողմից ցնցող պատմություն ունի մարդու իրավունքների ոտնահարումների, լրագրողների ձերբակալությամբ, քաղբանտարկյալների և պատանդների նկատմամբ անմարդկային վերաբերմունքի, իսկ մյուս կողմից առանձնանում է իր կատարած միջազգային հանցագործությամբ՝ հայ ժողովրդի նկատմամբ իրականացրած ցեղասպանության և էթնիկ զտումների իրականացման տեսքով: Ցավոք, երբ ՄԱԿ-ը որոշում է` ով պետք է ընդունի իր կլիմայական ամենամյա համաժողովը, չափանիշները երկրի ենթակառուցվածքներն են, կլիմայի հարցով պարտավորությունները, ֆինանսական ռեսուրսները, և ցանկալի ուշադրություն չի տրվում ո՛չ ժողովրդավարությանը, ո՛չ մարդու իրավունքներին, և ո՛չ էլ հենց իր երկրում ապրող էթնիկ ժողովուրդների վիճակին:

Հույս ունեմ , որ իմ ՖԲ ընկերների մեջ չկան այնպիսիք, ովքեր միայն վերջերս են իմացել, որ Շամպայնը ռեգիոնի անուն է։ Բանն այն է, որ երկու օր առաջ իմ ծանոթներից մեկը՝ Երամիշը, ում հետ ճաշում էի, խոստովանեց, որ ինքն էլ չգիտեր, վարչապետի ասելուց հետո է իմացել, որ շամպայնը ...

Քանի դեռ բոլորը խոսում են ՀՀ Սահմանադրությունից և Անկախության հռչակագրից, հիշեցնեմ, որ հռչակագրի 7-րդ հոդվածի 2-րդ մասում ասված է` «Հայաստանի Հանրապետությունը ունի ԽՍՀՄ ազգային հարստության, այդ թվում՝ ոսկու պաշարների, ալմաստի և վալյուտային ֆոնդերի մասնաբաժնի իրավունք»։

Տարիներ առաջ Գ․ Սունդուկյանի անվան Մայր թատրոնի գլխավոր ռեժիսոր Խորեն Աբրահամյանի առանձնասենյակում կարդում էի իր հանձնարարականով Գ․ Սունդուկյանի պիեսներից մեկի նորովի մշակած իմ սցենարը։ Ներկա էին թատրոնի նկարիչ Ե․Սաֆրոնովը, գեղարվեստական մասի բաժնի վարիչ Հենրիկ Բախչինյանը։

Ինչպես փողոցային արագավազ ու ճարպիկ շան վրա նետված փայտի կտոր՝ բողոքս աշնան կիսամութի մեջ անհասցե վնգստում է:

Հիրավի, իմանալն ու հասկանալը, առանց ակտիվ նպատակային գործողությունների, բավարար չեն որևէ լուրջ գործ իր ավարտին հասցնելու համար, բայց դա չի նշանակում, որ, առանց հասկանալու, միայն ակտիվ ու անկապ գործողություններով կարելի է հասնել լուրջ նպատակի։

Երբ մեկը, թեկուզ քեզ մտերիմ, սկսում է քո թերությունները հատ-հատ քննարկել, քեզ ներշնչելով, որ դու թերաժեք մարդ ես, հաստատ իմացիր, որ այդ մարդը քո լավը, քո հաջողությունը չի ցանկանում, այլապես կնշեր քո բնավորության ուժեղ կողմերը, քեզ պայքարելու կմղեր, ոչ թե դեպրեսիայի մեջ կգցեր։

Նոյեմբերին ԱՄՆ-ում նախագահական ընտրություններ են լինելու: Ո՞վ կընտրվի․կորոշեն ԱՄՆ հայ քաղաքացիները: Սա բնավ երևակայություն կամ չափազանցություն չէ։ Ապացուցեմ։